Straatdans

We lopen elkaar tegemoet in een straatje, ik ken je nog niet, maar we kijken aandachtig. Je bent de soort vrouw waar ik op val en je schijnt het te weten. Mijn kijkaandacht blijft nog en je gaat er fier van lopen. We blijven kijken als we passeren, ik wil nog netjes glimlachen, maar jij groet met een aanraking ergens onduidelijk tegen m’n kleren. Ik ontvang je gebaar zonder glimlach, jij glimlacht nu. Je bent wel voorbij, maar nu ruik ik je. Een zwoele lucht komt achter je aan, alsof je aanraking zojuist niet onbevlekt was verlopen. Deze fantasie herinner ik me als ik je opnieuw aankijk, nu achterom want we lopen nog steeds, nu uit elkaar.
Tenminste eventjes nog, Jij stopt draait je om en laat me je kruis zien door je jas open te doen en je kut te showen, zij het door je kleding heen. Met die kleding kan ik niet zitten. Kleding is tegenwoordig eerder nadruk dan verhulling, met een treffende beweging van de draagster kan vrouwenkleding onzichtbaar zijn. Dus ik gebiologeerd door al die indrukken, tenminste tot staan gekomen, omdraaien is dan vanzelf. Maar op je aflopen had ik van mezelf eigenlijk niet verwacht; we lopen weer op elkaar aan. Daar we gaan aankomen moeten we een houding hebben, we vinden het zoenen, een begroeting op de wang. Alleen veel langzamer dan anders, het gaat immers om een houding voor de straat. Niet dat er iemand kijkt, er is ook eigenlijk niets te zien, maar nu zijn we vrij. Dat wil zeggen de handen zijn vrij, ze gaan ons vooruit naar de intimiteit.
Jouw hand vindt eerst mijn navel en dan mijn eikel en knelt die stevig tussen je duim en vinger. Mijn hand dringt luchtig je kleding binnen. De stretch laat zich passeren als een voile en wijkt graag voor een sterke hand, sterk omdat jij er met je volle gewicht op leunt.
Langzaam exploderen de emoties. Ik herken mezelf weer, mijn pik raast als een vriendelijk hoofdpijn tegen je vingers. Het is de enige beweging voorlopig. Nou ja, de wangzoenen niet meegerekend dan. We moeten er al zeker tien gehad hebben, onbeduidende zoenen in een verlaten tempo, zelfstandig en beleefd.
De emoties vertalen zich nu in vocht. jij was er al mee begonnen en komt nu helemaal los. Mijn hand is mijn hand niet meer, want jouw aanspraak erop is veel groter dan de mijne, ik leen ‘m je. Zo ook jouw hand, ik kom erin klaar, geloof ik.
Dat zal wel, want snel volgt nu de ontnuchtering. Even denk ik dat je dit vaker gedaan zal hebben, maar ik doe dit zelf ook voor het eerst. Je leest de gedachte en bevestigt hem met een glimlach. Nu zie ik je glimlach, we zijn gestopt met zoenen, we laten onze handen weer wisselen en zijn weer helemaal onszelf. Ik kan nu eindelijk dan ook glimlachen, dat heeft wel even geduurd zeg. Maar goed, hij is er. Nu kunnen we samen verder om kennis te maken.